فیزیولوژی سالمندی
"آنچه که استفاده شود، توسعه می یابد و آنچه که استفاده نشود، دور ریخته می شود".
بقراط
سالمندی یک بیماری نیست!!
سالمندی یک فرایند طبیعی، فراگیر، پیچیده و بسیار منحصر به فرد است، که با کاهش پیشرونده در عملکرد بیشتر دستگاه های فیزیولوژی و روانی ، افزایش سستی، کاهش ظرفیت برای پاسخ به فشار ها، افزایش وقوع بیماری ها و در نهایت مرگ می باشد.
" در هر فردی، هر اندام و دستگاه زیستی با سرعت های متفاوتی پیر می شود".
وضعیت عملکردی افراد به عوامل ژنتیک، سبک زندگی، جنسیت، رفتارهای سلامتی، عوامل اجتماعی-اقتصادی بستگی دارد.
سالمندی سالم تر = فعالیت ورزشی منظم
فعالیت ورزشی منظم با پیشگیری و کنترل بیماری ها ، حفظ و بازگرداندن عملکرد، کاهش عوامل خطر زا افتادن، وحفظ یک زندگی فعال مستقل را موجب می شود.
فرایند سالمندی
سالمندی اولیه و ثاونویه
فرایند افزایش سن (پیر شدن اولیه) با فرایند یا نشانگان سالمندی (پیر شدن ثانویه) متفاوت است ولی بین این دو رابطه متقابل وجود دارد. پیر شدن اولیه تغییراتی است که با افزایش سن در یک جمعیت اتفاق می افتد، شامل همه افراد است و ارتباطی با بیماری و اثرات محیط ندارد. پیری ثانویه به نشانه های بالینی گفته می شود که باعث زوال می گردد و شامل تاثیرات محیط و بیماری هایی است که می تواند این فرایند را تسریع کند و به صورت ارثی آسیب پذیری فرد را در برابر بیماری ها و استرس های محیطی افزایش دهد. حتی در افراد سالم، کاهش پیشرونده در عملکرد بیشتر سامانه های فیزیولوژیک، توانایی فرد را برای پاسخ دهی موثر به چالش ها کاهش می دهد و به تدریج محدوده اطمینان بین حداکثر عملکرد و سطح آستانه ضروری عملکرد را که در جوانان بسیار وسیع است، کمتر می کند. به عنوان مثال کاهش تراکم استخوانی، خطر شکستگی را افزایش می دهد یا کاهش سرعت فیلتراسیون گلومرولی، باعث افزایش احتمال از کار افتادگی کلیه می شود.
سرعت پیر شدن تغییر در عملکرد بافت ها و سامانه ها در واحد زمان است. در روند سالمندی طبیعی، این تغییرات از یک الگوی خطی در طول زندگی پیروی می کند. البته سرعت در مردان ثابت و در زنان متغیر است. بیماری ها و الگوی زندگی کم تحرک سرعت پیر شدن را افزایش می دهد. زیاده روی نکردن در خوردن غذا، دستکاری های ژنتیک، فعالیت فیزیکی منظم و ورزش با شدت متوسط تنها روش های درمانی هستند که سرعت پیر شن را کاهش می دهند.
بیشترین سن بالقوه برای یک انسان بین 122-115 سالگی است. طول عمر متوسط انسان ها در حدود 85 سال است و تنها 12 درصد مردم بیشتر از آن عمر می کنند.
گروه بندی سالمندی بر اساس اسپیرداسو
امید به زندگی
""سالمندی موفق تفاوتی است بین زندگی کردن و زنده بودن""
امید به زندگی فعال، یا تعداد سال هایی که انتظار می رود فرد بتواند غعالیت های پایه زندگی روزمره(ADL) را بدون بیماری یا ناتوانی قابل توجهی انجام دهد به عنوان یک شاخص کلیدی سلامت جسمانی ، عاطفی و عملکردی و در نتیجه کیفیت زندگی قابل قبول است. تحقیقات نشان داده است که بین کیفیت خواب، بقا و پیری موفق ارتباط وجود دارد، به طوری که افراد سالمند که منظم ورزش می کنند الگوی خواب بهتری نیز دارند.
پیش بینی های سالمندی موفق = سلامت جسمی و ذهنی+شایستگی های عملکردی و اجتماعی+ بهره وری+کنترل شخصی+ رضایت از زندگی
ادامه دارد..............